Eastwood konsekwentnie powtarza swoją ulubioną rolę starego twardziela rozliczającego się z życiem. Frankie Dunn jest podobny do Billa z "Bez przebaczenia" oraz Kowalskiego z "Gran Torino. To osoba zmęczona ciągłą walką, mimo wszystko czująca że wciąż może coś zmienić. Tym razem Clint swoją historię przekazuje jako przypowieść, której narrator nie stroniąc od frazesów żywo komentuje stan umysłu bohaterów.
Przyjemnie się to oglądało, bo forma nie męczy, oraz zwalnia scenariusz z obowiązku bycia w 100% przemyślanym. W pewnych momentach może to irytować, lecz przez większość filmu sprawdza się. Zwłaszcza w wątku "Groźnego", pełnym nadziei i humoru. Przeszkadzały mi jedynie mocno zarysowane granice między złem i dobrem. Czarne charaktery są zepsute do szpiku kości, od razu wiemy jak postąpią. Tymczasem dobrym będziemy kibicować, bez względu na to co przeskrobią, bo reżyser za każdym razem sugeruje nam co jest słuszne. Niby zabieg typowy dla tego twórcy, ale tutaj był denerwujący.
Mogę dodać iż zaskoczyła mnie Hilary Swank. Zadziwiająco dobra rola. Przebiła spokojnie staruszka Eastwooda mimo wieku i doświadczenia. Jeżeli nawet nie lubimy tego typu kina to dla niej można sięgnąć po "Million Dollar Baby".